plannetjes

Kuur twee verliep aanzienlijk beter. Misschien wel omdat ik mijn energie niet hoefde te verspillen aan koken voor één persoon. Het grootste probleem daarvan is nu dat al die ingevroren maaltijden Oudste ook heel lekker lijken en als je even niet oplet heeft ze stiekem een soepje ontdooit als ze 's nachts terugkomt uit haar werk.

Ik was en ben nog steeds erg moe en heb minder eetlust maar verder kan ik best nog wat leuke dingen doen. De dagen beginnen meestal verschrikkelijk met misselijkheid en hoofdpijn maar in de loop van de dag ga ik me beter voelen. Dat is gunstig als je een avondje wil dansen want dat is meestal  's avonds. Van vriendin S. had ik met kerst een kaartje gekregen voor de Dance Classics avond. Ze kwam al vroeg met allerlei hapjes die ik dan wel op een vast tijdstip moest eten in verband met de Capecitabine, maar ik kon later natuurlijk gewoon verder eten.  En ik voelde me goed genoeg om echt naar de dansavond te gaan. Het was heerlijk. Ik heb zelfs daadwerkelijk gedanst, moest wel regelmatig gaan zitten om mijn rug rust te gunnen en weet nu ook hoe je kauwgum uit je spijkerbroek krijgt* (welke idioot plakt er nu kauwgum op een zitblok). Maar het valt me op dat ik de laatste tijd opvallend weinig pijn heb. Dat moet toch haast wel een goed teken zijn. Het was wel jammer dat ik de volgende ochtend om half acht moest opstaan om te ontbijten en mijn chemo pillen te nemen. Ben die vaste tijdstippen nu al zo ongelooflijk zat.


Op Valentijnsdag helaas geen kaarten van stille aanbidders, maar Oudste kwam wel een zelfgebakken chocolade muffin in de vorm van een hart brengen. Het is sowieso ingewikkeld met mannen nu. Wie wil er nu een vrouw die ziek is en niet meer beter wordt? 

Om weer eens helemaal te ontspannen heb ik mezelf vorige week een massage cadeau gedaan. Dat moet ik gewoon vaker doen want het was heerlijk. En voor de Leidsche Rijners onder de lezers, Renée is aan te bevelen http://www.massage-ontspanning.nl/  Ik durf nu ook weer een beetje vooruit te kijken en plannetjes te maken. Ik heb besloten dat ik na kuur vier een week weg ga. Niet het grote avontuur dat nog bovenaan mijn lijst staat (Marokko), maar mijn tweede thuis zoals Jongste het noemt. 


* In de vriezer leggen, grootste gedeelte eraf halen en de rest met plakband verwijderen

puzzelen

Na mijn vorige blog heb ik enorm veel reacties gekregen. Soms loont het om je kwetsbaarheid te tonen. Wel vroeg ik me af of ik alles niet wat gedramatiseerd had. Was het echt zo erg? Zo erg dat mensen om mij gingen huilen? Maar er zijn écht dagen dat ik nauwelijks iets kan, mezelf moet oppeppen om op te staan en thee te zetten, me af vraag voor wie ik het nog volhou en ja, er zijn ook écht dagen dat ik me eenzaam voel. Maar gelukkig zijn er ook nog dagen waarop het allemaal wat beter gaat.

Nadat de dosis capecitabine was verlaagd voelde ik me al snel een stuk beter. Ik kreeg weer wat eetlust en hoewel nog erg moe viel ik in ieder geval niet meer de hele tijd in slaap. En de hulptroepen waren geactiveerd. Er komt regelmatig iemand thee voor me zetten en de vriezer zit al aardig vol. Het bleek dat iedereen dacht dat iemand anders wel langs zou gaan bij mij, mensen die dichter bij me staan. Een soort bystanders effect...En ik mag dan misschien niet zoveel hele goede dichtbij me staande vrienden hebben, nu is gebleken dat ik heel erg veel iets verder van me af staande vrienden heb die steeds dichterbij komen. En dat voelt goed.

Vorige week had ik een zogenaamde stopweek. Ik hoefde geen chemopillen te slikken en behalve dat ik niet meer zo op de tijd hoefde te letten voelde ik me ook een stuk beter. Ik ging mezelf overschatten en fietste in de wind naar de school van Middelste om haar te zien en horen zingen. De heenweg leek wel twee uur te duren in de tegenwind maar het was het dubbel en dwars waard. Hoe vaak krijg ik nog de kans om haar te zien optreden? Terug was appeltje eitje trouwens, met meewind én Middelste.

Dankzij de zes (!) Jan van Haasteren puzzels (1000 stukjes elk) die vriendin S. voor me meenam hoef ik me voorlopig niet te vervelen. Ook is het eindelijk gelukt om een buffetkast via Marktplaats op de kop te tikken. Ik moet hem alleen nog in elkaar zetten, maar twijfel of ik hem eerst nog een leuk kleurtje zal geven. Dat kost ook allemaal energie maar zijn leuke activiteiten voor in een stopweek. En ja, ik ben natuurlijk naar de film geweest. Ik hoef in ieder geval geen energie meer te verspillen aan stofzuigen. Vanaf volgende week heb ik hulp in de huishouding, geregeld via het  WMO loket. Dat verliep zo soepel,een verademing gewoon. Dat was bij de bloedafname wel anders. Zonder vragen wilde de prikster al gezellig in mijn linkerarm gaan prikken (wat niet mag omdat ik daar geen lymfeklieren meer heb). Toen ik haar vervolgens vertelde waar en hoe ze dan wel kon prikken prikte ze natuurlijk nog niet goed, en beweerde ze zelfs dat die ader hard was. Ze kon met moeite één buisje bloed vullen en dat was te weinig. Oh, en het deed ook nog vreselijk veel pijn. Haar collega (zelf durfde ze niet meer) prikte vervolgens in één keer goed en pijnloos.  

De uitslag was wel goed. Geen vreemde veranderingen in het bloedbeeld behalve dat mijn Hb gestegen was?? Ik ben gister dus begonnen met kuur 2. Dat betekent de wekker zetten en op vaste tijden eten. Ik heb meteen minder energie maar wel een vriezer vol en bijna elke dag bezoek. Het was even puzzelen maar alles is nu geregeld.