vakantie gevoel

Na de drukte van juni nu de rust van juli en ik begin een beetje in te storten. De slingers zijn weer opgeborgen, wonder boven wonder zijn Middelste en Jongste allebei over, Oudste heeft haar diploma gekregen en de meeste mensen zijn op vakantie. Ik probeer te genieten van het mooie weer. De tuin is op zijn best, van mijn verjaardagsgeld heb ik een mooie parasol gekocht en de buurjongen speelt regelmatig op de saz (Turkse gitaar) dus ook ik heb een beetje een                             vakantie gevoel.

Na de eierkoeken en de suikerwafels heb ik nu weer een nieuw 'dieet'. Elke dag een Cornetto. Ik blijf nu in ieder geval wel op gewicht. Want verder heb ik maar weinig eetlust. Vooral het avondeten is een ramp; de kinderen zijn nu ook drie weken bij hun vader en koken voor één persoon is echt niets aan. 
 






Kuur 9 is goed verlopen. Ik heb wel pijn gehad (best veel zelfs) maar conditioneel voelde ik me verbazend goed. Ik fietste gewoon de gele brug over naar de stad zonder enige problemen, en ben ook een dagje naar Haarzuilens geweest op de fiets. Misschien kwam het wel van de energie die ik van al die lieve mensen om me heen heb gekregen, en zelfs van mensen die ik niet kende  maar gewoon bij bloedafname in het ziekenhuis tegenkwam en spontaan een knuffel gaven. Maar het is een gevaarlijk iets want van het ene op het andere moment kan ik ineens weer heel moe zijn en tot niets in staat. Het idee om nog een paar dagen naar Vlieland te gaan (het enige Waddeneiland waar ik nog nooit ben geweest) heb ik maar laten varen.  Zelfs series kijken (nu begonnen met Downton Abbey) is onmogelijk omdat ik steeds in slaap val. Maarja, ik ben in al mijn enthousiasme wel begonnen met het verven van de trap. Elke dag een tree dan maar. Ik zag net dat één dan de katten al blauwe pootjes heeft. Hmm...toch niet helemaal goed gegaan dus.

De dag voor mijn verjaardag was het dan eindelijk zover. Samen met ex buuv N. naar Noordwijk, de plaats waar ik zoveel goede uitgaansherinneringen aan heb.  De tas met dagboeken mee. En nee het waren niet een paar schriftjes maar wel een stuk of 37....Het viel niet mee om het vuur aan te krijgen met de harde zeewind maar dankzij het doorzettingsvermogen van N. en een papieren zakdoekje is het gelukt. Het duurde twee uur voor alle dagboeken verbrand waren. En het voelde geweldig. Om daar aan zee alle emotionele rommel achter me te laten was echt fijn. 

De volgende dag mocht ik al vroeg op omdat ik een afspraak in het ziekenhuis had. En dat na een slapeloze nacht waarbij ik nog getracht heb zittend te slapen omdat de pijn in mijn kaak dan een beetje weg zou trekken. Wel fijn dat ik 's nachts al de nodige felicitaties kreeg via internet. Op zulke momenten ben ik echt zo blij met de moderne techniek! In het ziekenhuis heeft niemand me gefeliciteerd, er was ook geen taart of een VIP behandeling. Mijn eigen verpleegkundige was er weer eens niet, dus ik had weer degene die typt terwijl ze  je aan blijft kijken. Goedbedoeld waarschijnlijk maar ik vind het onnatuurlijk en griezelig overkomen. Bijzonder dat in mijn dossier staat dat ik nu al met kuur 11 ga beginnen terwijl ik toch echt pas met de tiende ga beginnen. Ik zal het de volgende keer maar even laten veranderen....je moet ook overal op letten als patiënt.

47 ben ik nu. Ik vraag me af hoe vaak ik mijn verjaardag nog mag vieren. Ik hoop toch minimaal de 48 nog te halen. Volgens de statistieken is het daarna afgelopen. Misschien moet ik toch maar een bucketlist maken die heel lang is zodat ik voorlopig nog moet blijven. 

time flies

De tijd vliegt en dat was nou juist niet de bedoeling. Want ik heb er maar zo weinig van.
Er waren toetsweken, verjaardagen en examenuitslagen. Oudste is geslaagd en Middelste over, Jongste houdt het nog spannend tot zijn rapport komt. 

Gelukkig trok de pijn weg zodra ik weer met de chemo pillen begon. Hopelijk gaat het nu weer zo want ik heb veel pijn. En voor het eerst in maanden weer extra oxycodon moeten slikken. Vandaag ben ik met kuur 9 begonnen. Omdat Jongste geen school meer heeft ging hij gister gezellig met me mee naar het ziekenhuis (voor de eerste keer!). Hij kon meteen meemaken dat er altijd wel iets is dat niet soepel verloopt. Nieuw personeel bij de apotheek zodat ik zelf kon vertellen wat de bedoeling was....we hebben ons rot gelachen. 

De afgelopen weken waren ondanks de feestjes geen feestje. Ik heb veel last van misselijkheid en hoofdpijn gehad, waarschijnlijk omdat ik met de bèta blokkers gestopt was. In overleg met de huisarts maar weer gaan slikken. Nu had ik ook erg veel stress dus dat hielp ook niet erg mee. Toch heb ik geprobeerd er het beste van te maken en op de goede dagen nog wat leuks te doen. 

Met Oudste naar een tentoonstelling van Escher, en het EK voetbal kijken. Met een vriend uit Casablanca heb ik een weddenschap over wie de meeste winnaars goed voorspelt. Tot nu toe hebben we de grootste lol en is het een nek aan nek race. De winnaar krijgt een ansichtkaart. En natuurlijk mijn verjaardagsfeest. Het was weer een geslaagd feestje hoewel ik zelf helemaal kapot was na afloop.

 Volgend jaar vraag ik als cadeau mensen die de volgende dag komen opruimen. Het was eigenlijk niet te doen.  Ik merk ook dat ik de laatste weken het mentaal weer moeilijk heb. Ik ben verwend door die weken dat het goed ging. En nu moet ik weer een stap terug doen en besef ik weer hoe ziek ik eigenlijk ben.